به گزارش دنانیوز؛ شهید حمید رمضانی؛ بودن یا نبودن، مسئله کنونی و هویتی ماست اما صورت آن این است: خواستن عدالت یا نخواستن نابرابری؟
عدالتخواهی اگر مبتنی بر یک ایده چابک درباره نابرابری و برای مبارزه با نابرابری نباشد، بیشتر یک سوءتفاهم است.
اگر خواست عدالت بر پایه نفی نابرابری صورت نبندد، عدالتخواهی سوءتفاهمی است که یا به سرودن کلیات منتهی می‌شود یا به باتلاق طرح‌ها و شاخص‌هایی جزئی دل خوش می‌دارد؛ این دو سوء تفاهم در یک امر مشترکند: تأثیرشان در تغییر و بر هم‌زدن وضعیتِ عقب‌ماندگی در عدالت، اندکی بیشتر از هیچ است.
اشتباه کردیم که از عدالتخواهی حرف زدیم؛ ما باید بیش و پیش از هر چیز، حتی قبل از خواستن عدالت، به نخواستنِ نابرابری فکر می‌کردیم. ما بیشتر از برنامه برای عدالت، نیازمند ایده برای مقابله با نابرابری هستیم.
تفاوت عدالت در مقام تواصف و عدالت در مقام تناصف چیست؟ چرا عدالت در مقام نخست اوسع الاشیاء است و در مقام دوم اضیق الأشیا؟ عدالتخواهی در مقام تواصف از عدالت حرف می‌زند؛ در مقام تناصف با نابرابری مواجه می‌شود.
ما عدالتخواه نیستیم، ما نابرابری‌نخواه هستیم!
انسان انقلاب اسلامی البته دلباخته و پاکباخته عدالت است اما در حقیقت و تا سر حد مرگ، یک انسان نابرابری‌نخواه است. انسانی است که نمی‌تواند نابرابری را ببیند و سکوت کند.
انسان انقلاب اسلامی برای پسر یک سال و نیمه‌اش، برای آینده نامه می‌نویسد، در این باره که پدرت چرا جنگید و چرا شهید شد؟ می‌نویسد: «برای این که نمی‌توانست نابرابری‌ها را ببیند و سکوت کند».
انتهای پیام/
